Blame It On Vinnie (B) Blues & Roots Café Commercial Antwerpen (15-02-2018) reporter & photo credits: Marcel info club: Café Commercial info band: Blame It On Vinnie © Rootsville 2018

Ik had ooit eens beloofd om nog eens een gig mee te pikken van Blame It On Vinnie. Onlangs had ik ze nog gezien op Scheldeblues in Vlissingen, maar toen waren ze maar “muzikaal behang” dixit Gerrie. Gezien dus dat belofte schuld maakt, besloot ik dan richting Antwerpen te trekken voor een volledige belevenis met Wim De Vos en Gerrie De Waard. Tegenwoordig is richting Antwerpen trekken iets voor masochisten. Knippen in de Leien en ellenlange files op de invalswegen en op de Ring zorgen er voor dat je beter wegblijft uit de Koekenstad als je er niet moet zijn. ‘ I survived traffic jams on my way to Antwerp’, hell yeah, en dan nog op tijd om er van in het begin bij te zijn.

Het was niet de eerste maal dat ik het duo in actie zag, maar ze hebben ondertussen toch nog heel wat progressie gemaakt, voor zover dat kan voor zo’n twee klasbakken. Ik zit trouwens nog steeds te wachten op de Vinnie, maar heb diene gast nog nooit kunnen ontmoeten. De beiden nog voorstellen is misschien overbodig maar toch eventjes. Wim De Vos aka Howling Bill zingt, gromt en blaast op de Mississippi saxofoon. Gerrie de Waard, maakte vroeger het mooie weer bij Scotch & Soda, beroert de snaren van zijn gitaar met heel veel liefde.

Café Commercial is een leuke ouderwetse kroeg van ongeveer 20 vierkante meters of zo met Femke als sympathieke uitbaatster. Het duo werd tegen het raam gepropt en het café liep gezellig vol. Stipt op tijd het startschot gegeven met een jazzy instrumentaaltje gevolgd door ‘My Baby Left Me’ en ‘Just Because’. Na een heel aparte versie van Big Bill Broonzy’s ‘Key To The Highway’, eigenlijk origineel van bluespianist Charlie Segar kregen we een prachtige vertolking voorgeschoteld van ‘St James Infirmary’, man, man, wat heeft die Wim een prachtige stem. 

Gezien Pokey LaFarge dezer dagen in de Roma te bewonderen is, schotelden de olijke vrienden ons een schitterende versie van de man zijn ‘Hard Times Come And Go’ en de “who ho ho’s” waren niet uit de lucht. Er werd daar duchtig meegezongen. De quote van de avond was wel op het conto van Wim te schrijven. Oordeelt u zelf: “ We spelen nummers van dikke zwarte Amerikanen die dood zijn. Deze was ook nen dikken maar gene zwarten” en toen kregen we ‘ In The Ghetto’ van Elvis door de boxen te horen. Na een aanstekelijk ‘Cocaïne Blues’ van the Man In Black, konden we even op adem komen.

De tweede set was even aantrekkelijk als de eerste met ‘ Long Years’, ‘Talk To Me Baby’ en mijn favoriete song van het duo ‘The Devil in Miss Jones’ van Mike Ness naar de gelijknamige film uit 1941. Na ‘Don’t Answer The Door’, ‘ Folsom Prison Blues’ en ‘Hipshake’, kregen we nog een perfecte uitgewerkte “all-in-one” song waarin we onder andere herkenden: Ray Charles’ ‘Hit The Road Jack’, ‘Sweet Dreams’ van Eurythmics, ‘Stray Cat Strut’ van The Stray Cats, ‘Sixteen Tons’ van Merle Travis en ‘Minnie The Moocher’ van Cab Calloway waarbij de “HiDiHi, HiDiHo’s” deftig werden meegebruld.

Tijd voor de uitsmijter van de avond en dat werd ‘Pay Bo Diddley’ waarbij op heel toepasselijke en ouderwetse wijze in de zaak werd rondgegaan met de hoed, letterlijk dus. Daverend applaus van alle aanwezigen en meer dan verdiend zou ik zo zeggen. Hierbij wil dan ook wel een dikke pluim op de hoed van de aanwezigen steken. Nog niet gauw zo’n respectvol publiek geweten bij een caféoptreden. Bij de stille nummers kon men een speld horen vallen. Daar zouden ze op een ander wel eens een voorbeeld kunnen aan nemen. Chapeau voor het getoonde respect aan de muzikanten.

De muzikanten, wel die lieten het zich welgevallen en trakteerden ons nog op twee, meer dan verdiende bissers. Te beginnen met ‘Drunken Sailor’ van onze eigenste Ferre Grignard wel met hier en daar aangepaste teksten ik denk bijvoorbeeld aan :” Shave His Balls With a Rusty Razor’ of “ Make Him Captain Of An Exxon Tanker”. 't Is te zeggen, humor mag er altijd bij niet waar? Als allerlaatste schotelden de heren ons een pracht versie af van Howlin Bill’s ‘ Don’t You Know That I Love You’… memories my friends… Dit was de kers op de taart.

Zeer aangenaam optreden, in een tof café, met een geweldige sfeer en een tof publiek. Meer moet dat niet zijn op een donderdagavond. Blame It On Vinnie? Haal ze gewoon in huis zou ik zo zeggen en als het fout gaat…wel, dan is het toch de Vinnie zijn schuld.

Bedankt Wim, Gerrie en Femke voor de aangename avond….

Marcel.